Aardbeving/PeM/Aanslag

Nog een korte aanvulling op het filmpje van de vorige keer:

Donderdag 13 december was er een graduate ceremony.  Er was nog plek voor iemand om mee te gaan dus dát leek me wel wat.

In een grote zaal  op het RTC (Regional Tranings Centre) stonden 161 afgestudeerde agenten al te wachten tot wij daar om 10.00 uur aankwamen. In de zaal heul veul sterren en balken an andere hooggeplaatsten. Ik voelde me direct op mn gemak!!!!

Vervolgens werd ons een plaats aangewezen op een comfortabele bank en voltrok zich een wonderlijk schouwspel.

Eerst moesten al die sterren en balken zich , natuurlijk, individueel ruimschoots laten horen. Dit kostte al behoorlijk wat tijd want alles moest natuurlijk ook nog, middels tolk, vertaald worden.

Ondertussen zagen we, vanaf onze plek, dat het was gaan sneeuwen. Dat was vervelend voor diegenen die buiten stonden zou je zeggen. Klopt!  Maar.....................omdat het ook begon te waaien, ook voor ons!?  Bovenin de, grote zaal, waren ramen aangebracht. Men was vergeten deze tijdig dicht te doen waardoor we bijna uit onze bank waaiden!!! KOUD!!!!!!! Niet normaal.

Maar ja het was een officiele gebeurtenis dus in ons, opgeklopte overhemd met korte mouwen, net doen of er niks aan de hand was.................

Na alle toespraken volgde dan uiteindelijk de uitreiking van de diploma’s.  Schitterend om te zien hoe zo’n afgestudeerde agent met gestrekte knieen aan komt marcheren. Vervolgens stopt voor één van de notabelen om daar dan luidkeels een Afghaans verhaal op te dreunen. Na overhandiging van het certificaat zich omkeert, nog iets roept met het certificaat in beide handen hoog boven zijn hoofd in de richting van alle genodigden gekeerd. Vervolgens een luid applaus en marcherend terug naar z’n plek in de groep. Dit ceremonieel gebeurde een keertje of 25 a 30. Gelukkig maar want we waren al bang dat we dit 161 keer moesten gaan zien. Gezien de kou zou dat bepaald NIET prettig zijn geweest. Na de laatste vertrokken en eerst de verwarming in de auto op ‘vol’!!!! Ik had blauwe handen vd kou. Toch leuk om meegemaakt te hebben.

**********************************************************************************************

Tot mn eerste verlof geen echt spectaculaire zaken gepasseerd. Wat gesprekken gehad met de majoor van de PeM en voorbereiden van de te geven cursussen. Heel veel formulieren naar heel veel verschillende instanties die er allemaal  weer iets van moesten gaan vinden............pfffffffffffffffffff!!!!!!

De 24ste december zouden we gaan vliegen naar Kabul. Dat ging niet door. Het werd de 23ste en vervolgens de 22ste.

De 27ste hadden we, Frank en ik, onze vlucht geboekt naar Amsterdam via Instanboel. Dat betekende dus 4 dagen in Kabul rondhangen op de compound. Een dagje is leuk maar vier!!!!!!!! Niet dus. Vandaar dat we geprobeerd hebben onze vlucht te vervroegen. Uiteindelijk lukte dat en konden we op de 25ste (1e kerstdag) vertrekken.

Behalve mn zwager Pim verder niemand op de hoogte gebracht(leek me wel grappig)  Van hem hoorde ik dat Maja met haar vriendin Wendy uit eten ging en naar de bioscoop. 

Omstreeks 00.30 uur in Amersfoort aangekomen. In de trein Smste Wendy me dat Maja nog een borrel zou gaan nemen. Op weg in de taxi leek het me toch verstandig om Maja maar even te bellen. Zij dacht dat ik nog in Kabul was en dat ik dus midden in de nacht (omstreeks 04.00 uur)  belde en dat er iets aan de hand zou zijn. Ik zei dat ik de slaap niet kon vatten en allerlei waanbeelden had,  dat ik de KFC en de ABN/AMRO bank voorbij zag komen.  Maja begreep het niet helemaal.  Uiteindelijk maar gezegd dat ik in de taxi zat op de Stadsring te Amersfoort en  na 10 minuten thuis zou zijn.   Party..........................Party!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Op 14 januari 2013 moest ik weer vertrekken. Behalve dat het weer heel prettig was om thuis te zijn, en er ook nog ff tussen uit te gaan naar Gent 3 dagen, geen verdere info waar jullie op zitten te wachten.

Zoals gezegd de 14de weer terug samen met Frank. De 15de rondhangen en een beetje bij komen van een nacht overslaan.  De 16de stond gepland om te vertrekken richting Kunduz. Betekende wel dat we weer om 05.30 uur (!!!!!) op moesten staan. Voelt wel lekker als je die nacht daarvoor niet geslapen hebt (??!!).

Om een uur of 10.00 vertrokken we met ‘ons’ Eupol vliegtuig. Volgens de piloot was het goed weer boven Kunduz en konden we daar landen. Die piloot is dus óók al niet te vertrouwen want boven Kunduz aangekomen draaide hij zich om in z’n stoeltje om ons te melden dat hij niet kon landen omdat het beneden ons sneeuwde!!!!!!!!!!!!!!!! We zouden doorvliegen naar Masar e  Sharif (MeS).

Daar aangekomen konden we wél landen. Koud, guur weer en een onprettige omgeving. Een megagrote  compound. De piloot vroeg ons of we wilden blijven of mee  terug gingen naar Kabul. Díe keus was snel gemaakt. Weer terug naar Kabul dus. Gezellig dagje gevlogen zónder resultaat of, vanwege de bewolking, iets gezien te hebben. Bij terugkomst in  Kabul gelijk maar geboekt voor een vlucht voor de 17de én de 18de (voor het geval de 17de gecanceld zou worden).

Die vluchten werden uitgevoerd door ISAF wat inhield dat we met een Hercules transportvliegtuig zouden vliegen.

De 17de wéér op tijd opgestaan, omstreeks 06.45, en naar het vliegveld. We zouden om 09.00 uur vertrekken. Dit werd 10.00 uur, vervolgens 11.00 uur, daarna 12.00 uur. Sneeuw was de oorzaak van de vertraging. Tot onze verbazing vertrokken we uiteindelijk om 13.00 uur.

Nou leek me het wel leuk om met zo’n militair transportvliegtuig mee te gaan. Tenslotte moet je alles een keer meegemaakt hebben. Oók om tot de conclusie te komen dat als het ff kan je nóóit meer met zo’n ding meegaat.

  Je moet je vastsnoeren in een soort hangmat, zit met je knieen tegen de knieen van degene tegenover je, verga van de herrie, zie niks want d’r zitten geen ruiten aan de zijkant en heb het harstikke koud gedurende de reis.

De reis bracht ons ditmaal niet, zoals de vorige dag via Kunduz naar Mes,  nu via MeS naar Kunduz. Zoals ik al zei; Je moet alles een keer meegemaakt hebben.............

Om precies 16.30 waren we terug bij Copland in Kunduz en konden we nog even aanschuiven bij de de-breefing.

Uitpakken en een beetje bijkomen. Prettige bijkomstigheid was dat we vrijdag altijd vrij zijn en het was donderdag.

Vrijdag verhuisd van mijn container naar een andere container omdat mijn container voortdurend stonk vanuit de riolering en dat lag niet aan mij (haha).

Zaterdag is een halve dag werken dus mailtjes bijlezen en bijgepraat worden over de afgelopen periode.

Zondag zijn we naar de schietbaan gegaan en hebben we een paar honderd patronen verschoten met prachtig weer.

Maandag weer een afspraak met de majoor van de Police e Mardumi. Gesprek ging met name over de presentatie van zijn team op 31 januari waarbij lokale tv etc. aanwezig zal zijn. Verder allerlei belangrijke mensen uit de stad Kunduz.  De majoor gaat dat regelen en wij kijken mee.

Verder is het momenteel erg lastig om afspraken te kunnen maken ivm de veiligheid. Er zijn voortdurend dreigingen van aanslagen en mn in Kabul hebben deze ook feitelijk plaats gevonden.

Dus daarom maar verder met het voorbereiden van de cursus die we van 2 to 9 februari gaan geven aan de PeM.

Woensdagavond om een uur of 19.00 uur zat ik in mn container op mn gemakkie een film te kijken. Eerst dacht ik dat mijn buurman een paar sprongen maakte in zijn container maar toen ik mn tv heen en weer zag gaan, mezelf in mn stoel voelde wiebelen, de kast bewoog en glazen begonnen te rinkelen moest er toch iets anders aan de hand zijn. Een AARDBEVING!!!!!!

Mn tv uitgezet en in mn stoeltje gaan zitten om deze ervaring zoveel mogelijk mee te maken.  

Al met al duurde het misschien 30 a 40 seconden. De volgende dag bleek dat het een 5.3 aardbeving was, waarvan het episch centrum een kilometer of 10 zuidelijk van Kunduz lag.

Vrijdag Holland/Chinees/Afghaans/Duitse nasi gegeten gemaakt oa van vers ingevroren groenten en kip. Smaakte prima en was gemaakt door collegaBert de kok omdat één keer in de maand het (Duitse) restaurant gesloten is om  helemaal gereinigd te worden.

Aan de avond werd een nuttige/gezellige invulling gegeven door 5 (!!!!!) collega's voor wie het 'einde missie' is. De eersten vertrekken zondag de 27ste. De rest zal in de loop van de week terug reizen naar NL.

Zaterdag 26 januari

In de ochtend naar het hoofdburo in Kunduz. Een bezoek bij de plaatsvervangend districtschef stond op de planning. Tijdens het wachten op de binnenplaats ontmoetingen met de majoor van de PeM (bakjes thee en Russisches snoepjes), Nederlandse militairen en wat passerende Afghanen. Dat allemaal in een temperatuurtje van rond de 20 graden en een zonnetje.

Om een uur of 13.00 weer terug op de compound en de-briefen. Vervolgens, zaterdag is een halve dag werken, van het zonnetje genieten.

In de ochtend hadden 3 collega's van Eupol een Traffic course met een tiental  studenten waaronder de kolonel van verkeer.

Om een uur of 18.00 uur kwamen er berichten binnen bij ons dat er een schietpartij gaande was vlakbij het hoofdburo. Korte tijd later bleek dat er een zelfmoordaanslag was geweest waarbij de kolonel en 9 Afghaanse politiemensen waren omgekomen. Verder nog 5 zwaargewonde politieagenten en 13 zwaar gewonde burgers.

Zo'n bericht geeft toch wel even impact met name omdat de collega's die de cursus hadden gegeven kort voor het bericht foto's aan ons hadden laten zien ván de cursus waarbij zij samen met die kolonel en de studenten nog feestelijk op de foto's stonden.

Verder heeft zo'n aanslag ook effect op 'onze' missie. Een lock down voor onbepaalde tijd zal het gevolg zijn. Dus meerdere  dagen (???) hier op het kamp.

Morgen gaan we meer details horen en de gevolgen. Zal wel ff duren voordat ik daar iets over kan/mag schrijven (security).

Vandaag, zondag 27/1.

Lock down!. Om 13.00 uur met z'n allen bij elkaar. Onze commandant gaf ons vanmiddag allemaal vrij. De aanslag heeft toch nog wel wat impact gehad op sommige jongens.

Verder kwam de mededeling dat wij (Eupol Kunduz) omstreeks juni/juli vertrokken moeten zijn. Wat er met ons gaat gebeuren is nog niet bekend. Waarschijnlijk moeten we weer opnieuw solliciteren in februari en maart. Onduidelijkheid troef dus.

We waardeloos want we kwamen voor een jaar en willen dat natuurlijk afmaken. Ongetwijfeld zullen er mensen af gaan vallen???!!!!

Tóch nog een heel verhaal geworden.

Kunduz team