Stof happen all the way

Hallo allemaal,

Na enig  acclimatiseren mn eerste berichtje.

De eerste indrukken zijn achter de rug.

Op de 7^de vertrokken.    Hier had ik lang naar toegeleefd.

Door Maja, Tesco en Jose werd ik naar Schiphol gebracht.  Manou, Yaniv en Yara kwamen vanuit Haarlem.

 Verder zou Krijn Bok(Coordinator Internationale Betrekkingen) en diens vervanger Bert Visser komen. Hier was ik dus van op de hoogte. Wat ik niet wist was dat Manon Bodoux, Ed van Wijngaarden en Erik Wesselo, van en namens de VP, daar ook zouden zijn. Ik moet zeggen dat ik dit écht heel leuk vond. Het geeft je toch een gevoel van waardering  en belangstelling voor datgene wat je gaat doen.  De andere vertrekkende missiegangers hebben mij hier ook over aangesproken en misten toch dit onderdeel vanuit hun korps. Dank daarvoor!!!

Herman en Marloes werden door ons ingehaald op de A1 richting Schiphol. Ook zij kwamen, als verrassing,  naar Schiphol. 

De volgende verrassing stond te wachten bij de vertrekhal .......Pim!!!! Hij zocht een plekje om een bakje koffie te doen, zei hij. Dan is het eigenlijk ook wel logisch dat je vanuit Friesland op Schiphol terecht komt (!!??)

Na het verrassingsfeest  van zaterdag de 3^de en die dag met Tesco, Manou en José kan ik alleen maar dankbaar zijn !!!!!!!!!!!!!!!!! Nogmaals allemaal hartstikke bedankt dus!!!

In de vertrekhal komt dan het moment vanafscheid nemen. Ik moet zeggen dat ik wel een brok in mn keel had toen ik wegliep.

Dan het vertrek. Eigenlijk liep alles op rolletjes. Met de A380 van de Emerates naar Dubai. Wat een prachtig vliegtuig!!. Het enige dat je hoort is de airco! Onvoorstelbaar.  Gestrekte beentjes, lekker filmpje kijken en  heerlijk eten.  In Dubai een paar uurtjes wachten  en dan met Safi Airlines naar Kabul.  Tóch effe iets anders als de Emerates; een stoel waarvan de rugleuning niet werkt,  heel veel herrie en een uurtje of 3 in één en dezelfde houding omdat er onvoldoende ruimte is om je te bewegen. Maar goed, om een uur of 07.00, plaatselijke tijd, in Kabul. Eindelijk!!!!!

Op Kabul airport stonden een aantal collega’s die wij kenden van onze opleiding ons al op te wachten.

Omdat ik jarig was op de 8^ste, dag van aankomst, werd mij een klein ingepakt kado overhandigd met de tekst “Hiep hiep hoera”. De inhoud: Een Heineken biertje!!! Hartstikke leuk!!!!

Vervolgens naar Green Village, ons voorlopig onderkomen , in Kabul.

Een tijdelijke kamer delen met Frans, met wie ik ook de gehele opleiding doorlopen heb.

Daarna naar HQ (hoofdkwartier) om een hele rits formulieren in te gaan vullen, een rondleIding te krijgen en een ’safety briefing’.

Dan weer terug naar Green Village (GV).

Bij het heen en weer rijden van HQ naar GV(ongeveer 5 km), de eerste kennismakingen met het verkeer in Kabul. De enige verkeersregel die geldt is dat die er niet is!

Werkelijk onvoorstelbaar; auto’s tegen het verkeer in, voetgangers, bedelaars, paarden, ezels, werkelijk alles wat beweegt komt je tegemoet van links, van rechts, achteren en van voren.

Een brutaal mens heeft hier de halve wereld (heb ik ff mazzel).

Na aankomst GV even rustig bijkomen; douchen, bakje koffie en een uurtje liggen.

Op donderdagavond is de Nederlandse bar (seven-eleven) open. Vrijdag is nml de enige vrije dag!

Gezellig kennismaken met de Nederlanders van het contingent (bij binnenkomst weer een ‘lang zal die leven, hiep hiep hiep in de gloria’).

Vrijdag relax dag en rondkijken  op GV. Er zijn een aantal  winkeltjes van locals, een supermarkt(je), een bakker, een zwembad, Chinees restaurant, afhaal pizza, fittness ruimte, sauna etc..

Wel goed voor mekaar dus. Ook wel nodig want je kunt hier dus niet even gezellig het kamp aflopen  om boodschappen te gaan doen of een bioscoopje pakken.

Na een gezellige avond op zaterdag weer bureaucratische en administratieve handelingen(Pffffffffffff).

Dan de zaterdagnacht. Om een uur of 23.00 naar bed.  Frans hoeste en kuchen, moi idem dito.

Middenin de nacht naar buiten omdat we ‘gewoon’ geen lucht kregen. Bij het snuiten van onze neuzen zagen we de oorzaak. Onze tissues waren zwart van de zooi die we inademen de hele dag. Onvoorstelbaar de smog in deze stad. De Kabul river is een open riool zonder water. Het schijnt dat de Russen het één en ander kapot gemaakt hebben waardoor er geen water meer in de rivier stroomt met als gevolg dat de uitwerpselen van de Kabularen(?) na door de zon te zijn  uitgedroogd door de wind de atmosfeer in worden geblazen. Verder  wordt overal de fik ingestoken wat warmte oplevert zodat ook dit de luchtgesteldheid niet ten goede komt. Ik heb het dan nog niet eens over de voertuigen die behoorlijk wat koolmonoxide uitblazen. Mocht één en ander niet voldoende zijn om de atmosfeer te verpesten dan doet moeder natuur daar nog een schepje bovenop met zeer fijne stof. Lekker hier dus, wat dat betreft.

De rijopleiding was zondag en maandag.

Fantastisch om met zo’n prachtige Mercedes Benz 4wd rond te torren. Zes cilinders en ik weet niet hoeveel pk’s knallen 5500kg(!!) vooruit of het niks is.

Door Kabul rijden  met zo’n apparaat is een belevenis op zich. Verder is het natuurlijk mooi om  iets van Kabul te zien. Nou ja mooi,  je ziet ook mega veel ellende. Dat allemaal door de raampjes van die dikke mercedes. Wat een contrast!!!

Vrouwen in burka met baby’s in de armen die tussen de files door aan het bedelen zijn(in de stof en smog), bedelaars, gehandicapten, kinderen. Het is écht schrijnend om te zien en te beseffen dat je er niets aan kunt veranderen of doen. Uit veiligheidsoverwegingen mogen we de auto niet uit.

Onze instructeur heeft ons wat bijzondere plekjes laten zien in Kabul. De meest indrukwekkende was toch wel ‘pool hill’’.

Boven op een heuvel hebben de Russen een zwembad gebouwd voor de Afghanen om te zwemmen  en te recreeren met een duikplank van 3 en van 5 meter.

De Taliban hebben hier een ander invulling aan gegeven. Het zwembad bleef zonder water en tegenstanders werden van de hoogste duikplank afgegooid.  De gruwelijkheden die zich hier in dit land  afgespeeld hebben en zich nog steeds afspelen, komt dan toch wel even erg dicht bij.

Inmiddels is het maandag geworden. We hebben een  lijstje gekregen over opleding die we nog mogen en moeten doen.

De laatste opleidimng is een 2 daagse powerpoint presentatiien op 16 en 17 december. Verder hebben we nog een 4 daagse vanaf 25 november.

Omdat ons werkterrein in Kunduz hebben we hier bij de leiding gevraagd of we niet eerder weg mogen. Hier is tenslotte geen werk voor ons.

Op de 14^de vliegen we naar Kunduz en daar gaat ons echte werk dan beginnen.

Zie de foto's