Kunduz

Woensdagochtend 06.30 uur werden wij, Frans, Frank (ook bekend van de opleiding) en ik, opgehaald op GV.

Een heel gesjouw weer met je bagage onder volle bepakking maar dan heb je ook wat.

08.00 uur zou ons Eupol vliegtuig vertrekken.

In de wachttijd nog een gesprekje aangeknoopt met 2 Afghanen. Zij wilden weten wie ik was,wat ik deed, waar ik vandaan kwam etc. etc..  Eén van hen vroeg of ik getrouwd was. Op mijn bevestigende antwoord vroeg hij “Met hoeveel vrouwen? “ Mijn antwoord: “Eén!”

Schaterlachen en ongeloof bij de Afghanen. De ene had drie en de ander vier vrouwen die enkel en alleen dienden te zorgen dat hen geen vermoeidheid ten deel zou vallen.

Toch vonden ze het niet horen dat vrouwen in burka’s liepen.  Komt door die ‘fucking taliban’ zeiden ze. Verder waren ze erg bang over de terugtrekking van de internationals in 2014. Voor hen is het een zekerheid dat de oorlog hier dan weer in alle hevigheid losbarst.

Uiteindelijk gingen we om 11.30 uur (!!?? ) de lucht in.

Na behoorlijk wat klimmen vlogen we enkele honderden meters boven de bergen. Prachtig ruig landschap met besneeuwde toppen. Niet te bevatten dat daar beneden mensen wonen en werken, afgezonderd van de wereld. Mogelijk zijn ze niet eens op de hoogte van de puinhoop in hun land.

Na een dikke drie kwartier vliegen, eindpunt Kunduz.  Hier is het allemaal plat. In de verte zijn de bergen wel te zijn maar verder is het net Nederland. Behalve dan dat hier nagenoeg niets groeit.

Natuurlijk werden we opgehaald en kwamen we bij ons nieuw onderkomen.

Prima containers van ongeveer 6x2 meter. Internet wordt binnenkort verwacht (inshallah). Eigen douche/toilet. Prima!